Reizen, backpacken, trekken, hiken, roadtrip, digital nomads, expats, noem het maar op. Tegenwoordig is de wereld voor velen te klein, en is reizen een heuse leefstijl geworden. Het is natuurlijk fantastisch dat het allemaal kan. We maken de meest geweldige ervaringen mee, en dat moet social media natuurlijk ook weten. Maar wat we soms vergeten te melden, of misschien wel bewust weglaten, is het leed dat reizen heet. 10 langzaam insluipende frustraties tijdens het reizen.
Jeuk!!
Op de eerste plaats… Jeuk! Om gek van te worden! Jeuk door muggenbulten, het zweten, een droge huid, een verbrande huid, zandvlooien of misschien wel bedwantsen. Je krabt je een ongeluk en de grootste horrorscenario’s gaan door je hoofd. In bed, op het strand, in de jungle of gewoon op het terras. De muggen slaan iedere keer ook weer uit het niks toe, en verlang je als nooit tevoren naar je huidproducten van thuis.
Inpakken, uitpakken, inpakken, uitpakken en wassen….
Het inpakken, de stress begint al voor het vertrek. Het begint iedere keer vol goede moed, maar uiteindelijk moet je een selectie, uit een selectie, uit een selectie gaan maken. Hopelijk knapt de rits van je rugzak of koffer niet onderweg, en ben je weer blij als je ‘m heelhuids op de bagageband ziet liggen. Dan kom je aan op je kamertje. Je hebt ‘uitstallers’ en mensen die écht uit hun tas leven. De laatste groep is iedere keer weer alles kwijt, de chaos is enorm. En dan weer keer op keer inpakken. Het lijkt wel of de tas steeds voller wordt, en je de spullen minder goed kwijt komt. Maar je koopt niks nieuws. Een enigma om gek van te worden..
Social media vs reality
We kennen de grappige video’s wel op social media waarbij de realiteit van een plek heel anders is. Zo is het in werkelijkheid ook, en dat kan een behoorlijke teleurstelling zijn. Veel toeristische plekken zijn compleet uitgemolken, bevuild, onderkomen of afgeladen vol met toeristen. En die lading toeristen lijkt het helemaal niet te hinderen. Oke, tijd om weer af te druipen…
Dinero…
Omschakelen naar andere valuta kan behoorlijk verwarrend zijn. Het lijkt wel of we met de komst van de euro hier een stuk slechter in zijn geworden. Je loopt altijd met een kilo kleingeld in je beurs, omdat je in alle haast en onzekerheid maar briefjes blijft aanbreken. Je verstaat amper wat het bedrag nou was, dus pak maar weer een briefje dan zit je altijd goed. Gevolg, je rammelt munten als een cowboy met klinkende sporen.
Taxi’s en Tuktuks
Taxi’s en tuktuks zijn nog erger dan de maffia. Je moet ze als vliegen van je afslaan en je wordt ALTIJD opgelicht. Er is geen uitzondering op de regel. Gelukkig met de komst van bepaalde apps, wordt dit leed tegenwoordig al een beetje verzacht. Helaas zijn de apps nog niet overal beschikbaar.
Paniek zaaien
Aansluitend op de taxi of tuktuk, het openbaar vervoer in z’n geheel. Lokale bussen zijn in sommige landen allang niet meer zo lokaal. Want de hustlers weten je ook hier weer uit te halen. Ze lopen de bus in, of staan op het station vanalles te roepen in de hoop dat een onwetende toerist reageert met ‘yes?’ Ze leiden je dan naar een ander en duurder vervoersmiddel. Vervolgens ben je meer dan het dubbele kwijt dan dat je was blijven zitten. Die verwardheid is vooral heel vervelend, je gaat twijfelen aan jezelf. En als het kwartje valt neemt je boosheid het over, maar is de hustler allang gevlogen. Daar zit je dan, een beetje boos te wezen op jezelf.
Pinnen
Staat je bankpas wel op wereld? En dat gebeurt iedere keer weer opnieuw! Voordat je erachter komt heb je vaak al kilometers afgelegd tussen verschillende automaten. Heel vermoeiend en soms ook wel stressvol. En dan kún je eindelijk pinnen, vergeet je weer wat de koers is. Hoeveel moet ik nou pinnen in de plaatselijke valuta? Dan hebben we het nog niet gehad over alle extra toeslagen. Betalen aan je eigen bank, betalen aan de lokale bank en betalen om je geld om te zetten. Je lijkt wel de ATM voor de banken. Lang leve Wise en Revolut, maar voor hoelang nog?
Stoelgang
Tja, een minder fijn onderwerp waar wellicht niet iedereen over durft te praten, maar de stoelgang is toch vaak een dingetje. Na iedere vlucht of lange reis lijken je darmen weer enige dagen nodig te hebben om te resetten. Je kunt niet naar de WC of moet juist op ieder ongewenst moment, meerdere keren per dag. De ene keer gaat het wel, en de andere keer weer niet. En dan hebben we het nog niet gehad over het moment dat je eindelijk kunt, en je de deur opent en een Frans gat in de grond ziet. Oke, squatten geblazen…
WC papier
Van stoelgang naar WC papier, een mooie overgang. De riolering is vaak slecht onderweg en is het de bedoeling dat je het WC papier in de prullenbak gooit. Easypeasy bij nummertje 1. Maar het voelt toch enigzins een beetje oncomfortabel bij een nummertje 2, en je in het open prullenbakje een gedeelte van je nummer 2 begroet. Of die van je voorganger…
Venders en taxichauffeurs aka dealers…
De venders, de mannetjes die zonnebrilletjes, nutteloze potjes of bloemstukjes verkopen. In ieder land heb je ze wel. Vaak leer je ze ook nog een beetje kennen omdat je 20 keer per dag dezelfde tegenkomt. Toch wil hij je dat zonnebrilletje verkopen, terwijl je er nota bene één op hebt. En dat potje? Wat moet je daar dan weer mee? Vaak komt dan natuurlijk de vraag waar je vandaan komt; ‘Ahhh, Holland! Want to buy some marihuana?’ Dan kun je weer voor de 1000ste keer gaan uitleggen dat het ‘The Netherlands’ is, en dat niet iedereen in Nederland jointjes rookt of naar de wallen gaat.
Jezelf!
En tenslotte, misschien wel het grootste leed. Jezelf! Vooral als je solo reist, dan kun je jezelf behoorlijk wat leed bezorgen. Verkeerde keuzes maken, razende gedachten hebben, oordelen over jezelf, heimwee en soms zelfs eenzaamheid. Maar ook dat hoort erbij en maakt je alleen maar sterker. Nog beter misschien, je leert echt met jezelf door een deur te gaan. En dat is misschien wel de allergrootste en beste les tijdens het reizen.
Het is natuurlijk geen misère. Reizen verrijkt je, en je leert er ontzettend veel van. Je ontmoet heel veel mooie mensen en maakt mooie dingen mee. Er gaat vaak genoeg iets mis, maar dat is juist een leuke uitdaging. Je ziet het misschien niet meteen, maar als je er later op terug kijkt lach je erom. En wij Nederlanders moeten nou eenmaal altijd iets te klagen hebben.